çok çeşitli melodiler barındıran bir albüm. ne kadar melodik olsa da akustik olmasından mütevellit ben pek hazzetmiyorum. dinlendirici bir özelliği var sadece. albümün 3. şarkısı olan closure'un ilk 3 dakikası etkileyici bi tek.
opeth'in deliverance albümü ile birlikte çıkardığı 7. stüdyo albümü.
hafif parçalar içeren; ve brutal vokal içermeyen ilk opeth albümü özelliği taşıyor.
windowpane: 6/8 - 5/8 geçişleriyle dikkat çeken bir parça windowpane. mikael akerfeldt soloları; akustik gitar arpejleri; synth string'ler ile keyifli bir 8 dk. geçirmek için ideal.
in my time of need: sözlerin hece hece söylendiği bu parçada; melankoli sezinliyoruz. en sevdiğim ve cover'ını yaptığım opeth parçalarından. sözler muhteşem. yalnızlığı anımsatıyor.
death whispered a lullaby çok değişik akor yapısı barındıran bu parça; ciddi anlamda ölümün fısıldadığı ninni gibi. modülasyonlar, akustik gitarlar, ve davullar harika.
closure: akustik gitarların ön planda olduğu bu parçada, martin lopez'in darbukasını duyabiliyoruz. oryantel yapısıyla güzel, farklı bir tat barındıyor. lamentations konser dvd'sinde outrosu muhteşemdir. izlemelisiniz.
hope leaves : oldukça hüzünlü bir parça hope leaves, parçanın sözleri çok vurucu, adamı dağıtıyor. kafanız bozukken dinlenmeyecek türden. parçanın arpej kurgusu da mikael akerfeldt'in ne kadar iyi bir müzisyen olduğunu açıkça gösteriyor. ayrıca royal albert hall konserinde fredrik akesson'un çaldığı solo; duyduğum en iyi sololardan biri. izlenmeli.
to rid the disease: bu parçanın sözleri kanımca antichrist bir yapı barındırıyor. zaten mikael'in antichrist sözlerini; still life albümünden hatırlayacaklardır, sağlam opeth fanları. solodaki modülasyon harika.
ending credits: çok melodik, bir enstrümantal, albümün kapanış parçası gibi nitelendirilse de, hayatın kapanış parçası olabilecek derecede güzel... hatta arkadaşlarla aramızda şöyle bir geyiğe de neden olmuştur. "kanka, ending credits çalacağız ama sen söylersen"
weakness : albümün en melankolik parçası budur. çok sevdiğim bir parçadır. sözleri çok çok iyi. hammond çok başarılı. yıkar dağıtır adamı.
damnation albümü; opeth'i tanımak isteyen fakat brutal vokalden çok hoşlanmayanlar için; (ki ben de zamanında öyleydim) biçilmiş kaftan. ayrıca progressive rock tarihinde bir mihenk taşı.
on üzerinden on verirdim, ancak damnation opeth'çisi dersiniz diye korkuyorum * o yüzden ;