Öykü ve roman yazarı, şair, çevirmen. 1966 yılında Adana'da doğdu. Hüseyin Kıyar ve Yavuz Sarıalioğlu ile birlikte, Ocak 1994 ve Ekim 1997 tarihlerinde iki şiir kitabı yayımladı. İlk ve ortaöğrenimini Ankara’da tamamladı. ODTÜ Makine Mühendisliği Bölümünden mezun oldu. 1988’den itibaren TÜBİTAK Popüler Bilim Kitaplığının editörlüğünü yapan barış Bıçakçı’nın öykü ve romanlarının dışında mesleki çeviri kitapları da vardır.
2004 yılında yayımlanan Bizim Büyük Çaresizliğimiz romanı, 2011 yılında Seyfi Teoman tarafından beyaz perdeye aktarıldı. Filmin senaryosunu Barış Bıçakçı ve Seyfi Teoman birlikte yazdılar.
ESERLERİ:
Öykü:
- Aramızdaki En Kısa Mesafe (2003)
- Baharda Yine Geliriz (2006)
Roman:
- Herkes Herkesle Dostmuş Gibi... (2000)
- Veciz Sözler (2002)
- Bizim Büyük Çaresizliğimiz (2004)
- Biɾ Süɾe Yeɾe Paɾalel Gittikten Sonɾa (2008, 2016)
- Sinek Isıɾıklaɾının Müellifi (2011)
- Seyrek Yağmur (2016), Tarihi Kırıntılar (2019)
Deneme-Mektup:
- Kurbağalara İnanıyorum: Edebiyat Üzerine Yazışmalar (Ayhan Geçgin ve Behçet Çelik ile 2016)
***
karman çorman hissedişin tane tane çözüleceğini, yeniden, bu kez mükemmel bir düzen içinde bir araya geleceğini ve hayatın bir anlama kavuşacağını hayal etmek: yazmak.
barış bıçakçı - sinek ısırıklarının müellifi
***
İnsan, “Nasıl yaşamalı?” sorusunun cevabını şiirde aradığı için şair olur. Her fırsatta kendisine iri dişlerini, sivri tırnaklarını gösteren, salyasıyla üstünü başını ıslatan gerçeklik ile koyun koyuna nasıl tutarlı bir hayat sürdüreceğini bulmak için şair olur. İnsan, gerçekliğin dişinden tırnağından kurtararak artırdığı sözcükleri boşa harcamamak için şair olur. Ama çoğunlukla boşa harcar ve işte o zaman insan, yazdığı dizeleri bir güzel silkelemek için şair olur.
Barış Bıçakçı - Tarihi Kırıntılar
***
Bir şiirde su damlasıyla okyanus bir aradadır. İnsan ile ülke, yaprak ile orman, salyangozun yoluyla güneş ışığının yolu, kısacık bir an ile bir ömür bir şiirde, iç içedir, bir aradadır.
Şair, mutfak masasındaki kırıntıları avcunda toplarken sabahı, öğleni, akşamı, masada oturanların geçmişini toplar. Pencerenin önüne serper onları.
Yakın tarihimizi en iyi serçeler biliyor.
"bir insanı anlamak için onu sevmek gerekir. peki ama sevmek için ne gerekir? işte tam bu noktada nedensizliğin arsız kuşları üzerinize pisler. ciddiyim, bir de bakmışsınız, seviyorsunuz. biri çıkar karşınıza, balkon yıkamanın çok güzel bir şey olduğunu söyler, seversiniz. bir başkası çıkar, çocukluğundan beri bir gülümsemenin dudaklardan, yüzden nasıl silindiğini takip ettiğini söyler, seversiniz. bütün çocukların okuldan koşarak çıktığını fark edip etmediğini sorduğunuzda, "evet, üstelik kışın, paltolarını giymeden yalnızca kapşonlarını başlarına geçirip öyle koşarlar." yanıtını veren genç bir kadını, güzel domates kesen orta yaşlı bir adamı, oktay rifat'ın "bir uykuda" şiirini çok seven birini, ispirto ocağını cezvesini ve fincanını yanından ayırmayan bir kahve tiryakisini, kızının saçlarını tarayan bir babayı, "bal kavanozu" diyemeyip "bal kavanözü" diyen bir anneyi, herkesi herkesi sevebilirsiniz. insan sevilecek bir canlıdır. gezegenimizdeki en güzel şeydir. yattığım yerden biliyorum bunu."
"O bütün bunları yaşamış, unutmuş, sonra yine yaşamış ve unutmuştu, çünkü esas olan budur. İnsan bu yaşa kadar ancak unutarak yaşayabilir. Marifet sanki!"