tür değişikliğinin bokunu çıkartmış bir grup serenity. 2012'ye kadar grupta olan klavyecilerini kovup bir anda dümeni progresife kırmış durumdalar birkaç albümdür. grubun kuran ekipten sadece davulcu andreas schipflinger kaldı. garip bir vokal becerisi olan georg neuhauser ile yola devam ediyorlar. klavyeyi ve kadın vokali çıkarttıktan sonra, grup sanki daha sert bir müzik yapıyor gibi bir görüntü veriyor. keşke durum böyle olsaydı. bu, tamamen bir göz boyama.
kuruluşundan beri klavyecin olan mario hirzinger'i gönderdikten sonraki 3 albümün 2'sinde konuk klavyeci almışsın. geri vokalde sesi oldukça güzel giden clementine delauney'i "war of ages"'ten hemen sonra şutlamışsın. ne yapıyorsun; anlamıyorum ben serenity. gruptaki kararlar neuhauser'e geçtiyse, kısa süre içinde sonunuz gelecektir.
son albümleri olan lionheart 'ı dinledim. kötü bir albüm değil. insan grubun geçmişini bilince, üzülüyor. senfonik metale yakın, progresif ögelerin tadında olduğu bir gruptan harala gürele solo atmaya çalışan, geri vokallerin, manowar'ın da taptığı, barbar tanrısı'nı onurlandırmak adına yükselebildiğince yükseldiği ve neuhauser'in timo kotipelto taklidini abarttığı bir gruba dönüşmeleri bana kötü görünüyor. hero gibi (girişi müthiş olmuş, çift cross'u ciğerlerinizde hissedebiliyorsunuz), eternal victory gibi (şarkının genel olarak hızı çok iyi), the final crusade gibi (soloları tadında olmuş) güzel şarkılar var.
lionheart iki cd'li bir albüm. ikinci cd'de 5 tane bonus şarkı var. bunların 3'ü eski şarkıların piyano ile çalınması. diğer 2 şarkı da bonus şarkı işte. ne yazık ki bunları da beğenemedim. solumdan da kalkmadım bugün. neden böyle oldu; bilmiyorum.
serenity, war of ages albümüyle popülerleşmiş bir grup. sonradan çizgilerinden sapmadan gidiyorlar gibi görünüyor olabilir ama ben ciddi bir müzikalite düşüşü gözlemliyorum. boka saracaklar ileride. umarım ben yanılırım. dinlemek istiyorsanız dinleyin ama serenity'nin şu ana kadarki en iyi işi olmadığını bilerek dinleyin.
