accept'in tam 2 ay önce çıkmış, en yeni albümü. bhzxlkdt hatırlatmasa, dinleyeceğim yoktu. teşekkür ederim kendisine hatırlattığı için.
"(bkz: udo dirkschneider)'in olmadığı bir accept, ne kadar accept'tir acaba?" diye düşüne düşüne dinledim ilk. sonra da "udo'yu aklından sil ve öyle dinlemeye çalış" dedim kendi kendime. 3. ya da 4. dinlememde anca keyif alabildim. eski accept hayranları için de durum aynı olur sanırım. udo'nun sesinin benzerini (mark tornillo) de accept'e yakıştıramadım ben. neyse, fazla da gömmeyeyim, çünkü koca accept karşımızdaki.
die by the sword ile açılıyor albüm. manowar esintileri var. mottosu "if you live by the sword, you will die by the sword" olan bir şarkı bu. özellikle udo'nun çığlıklarını andıran bir vokali var tonillo'nun. scream vokal denilebilecek kadar ağır değil, heavy metal tınılarını alabiliyorsunuz gene. hole in the head'le devam ederken, "ahanda, eski accept ruhu" dedim ben. girişi tam '80'ler. dave mustaine'in yaptığı, uzatılabildikçe güzelleşen, ince-kalın vokalle devam eden bir şarkı bu da. albümün en çok gideri olan şarkılarından biri. the rise of chaos, albüme adını vermiş ama power metal yapmaya çalışmışlar, yakışmamış. koolaid "kutsal suyu da, bunu da içme; kendine gel" temalı, güzel riff'lerle bezeli bir şarkı. albümün en konserde çalınabilecek olanı. fena gaza getirir seyircileri, hayal edebiliyorum.
analog man benim şarkım olmuş. radyodaki yayınlarda bol bol çalarım artık =) "i was born in a cave, when stereo was all the rage" gibi müthiş bir girişi var. nakaratı da fena değil ama sanki daha iyi olabilirmiş. tam bir eski heavy metalci şarkısı olmuş. albümün en iyisi bence. yahu, yıl olmuş 2017, adamlar halâ şarkı sözü olarak şunu yazabiliyor: "i am an analog man, just an old school son of a bitch in this digital hell". müthiş. bu ruhu kaybetmemeleri gözlerimi yaşarttı dinlerken. "tabii lan, manyak mısın?" diyerek ofiste yanımda oturan çocuğun ensesine şaplak attım. worlds colliding bol sözlü şarkılarından. solosu da müthiş. sözleri de modern dünyadaki insanın kendisiyle olan çelişkileri, aynaya baktığında kendini tanıyamaması ("who is the man in the mirror, bringer of pain tempting and terror") hakkında. analog man benim için yazılmış olmasaydı, worlds colliding'i ilk sıraya yazardım.
albümün bonus şarkısı thrown to the wolves. lemmy kilmister anması gibi geldi bana. tornillo sesini nasıl böyle yapabilmiş; şaşırdım. kafanız hafif çakırken, elinizde sonunu göremeyeceğiniz bir şişe daha varken, barın orta yerinde kendi kendinize salındığınız bir ortam düşünün. işte, bu ortamda çalan şarkı bu. güzel bonus olmuş, beğendim.
kolaylıkla kendini sevdirebilecek bir albüm değil. eğer benim gibi eski kafalıysanız (taş kafa diyorlar artık), metaldeki yeni türlere karşı ön yargılarınızı kırmanız duvara kafa atmakla eşdeğerse çoğu zaman, bu albümü seveceksiniz. konserlerinde udo ve tornillo birlikte analog man'i söylerler de, denk gelirseniz herhangi bir kaydına, lütfen haber edin bana da.