genelde kendini anlatma ihtiyacından kaynaklanır. çocuklar çok bağırır mesela 40-50 kişilik sınıfta sesini duyurabilmek için bağırmak zorundalar. okula başlar başlamaz bağırarak konuşmaya başlar çocuklar. bilinçsizce evde de devam eder. ve hatırlatılmazsa bu alışkanlık yerleşip kalır.
Bu eylemde bulunan kimselerin çoğunun özgüven problemi vardır. Bir şekilde kendilerini farkettirmek isterler. Kültürden bağımsız olarak davarlıktır, düşüncesizliktir.
hafif duyma problemleri olan birisinin yaptığı eylemdir. uzun süre yanında oturursanız başınız ağrımaya başlar. ayrıca gürültülü ortamlarda da insanlar farkında olmadan bağırarak konuşur. heyecanlı insanlar da farkında olmadan bağırarak konuşabiliyor, uyardığınızda hemen seslerini düşüreceklerdir, kendimden biliyorum.
doğu asyalıların çok yaptığı eylem. yaşlılarda o kadar çok olmuyor da gençler insanın kafasını ütülüyor. bir de sesleri ince olunca daha da çekilmiyorlar...
Ülkemiz çocuklarının yetiştirilme tarzının sakat olmasından kaynaklandığını düşündüğüm bir durumdur bağırarak konuşmak.
Ebeveynlerin büyük bir bölümü çocuklarının bireyselliklerini tanımadıkları için çocuklar isteklerini aktarırken kendilerini bağırarak ifade ediyorlar.
Bunun muhatap olunan kişi tarafından dikkate alınmama kaygısı dolayısıyla geliştirilmiş bir refleks olduğunu düşünüyorum.
İlerleyen yaşlarla bu kişilerin kimseyi dinlememe, sürekli söz kesme gibi davranışlarla etrafındaki insanları üzecek ve hatta yaralayacak davranışlarda bulunmaları muhtemeldir.