2005'te kurulmuş, üreticilikleri dereler gibi çağlamasa da akan amerikalı progresif metal grubu. '80'lerin efsane heavy metal grubu argus ile karıştıranlar çokmuş kendilerini. eh, normal tabii.
grup adını zeus ve niobe'nin oğlu olan argos kralı'ndan değil, yüz gözlü olduğu yazılıp çizilen dev argos panoptes'ten almış. grubun kurucularından olan solist erik johnson (butch balich gruba katıldıktan sonra ritim gitara geçmiş, 2015'te de grupla ilişkisini kesmiş) bir gün bir rahatsızlığından dolayı hastanede yatarken, dev argos'u görmüş rüyasında. arkadaşları anesteziden dolayı olduğunu söyleyip gülmüşler hatta kendisine. o da grubu kurduktan sonra "alın size argos" demiş olabilir.
son albümlerini dinledim ben. balich'in sesi gerçekten kuvvetli ve kudretli. yer yer '80'ler heavy metal tınılarını da almak mümkün. yeni dönem progresif metal grupları sık sık heavy metale kayan, oldukça ritmik ve yer yer can sıkan şarkılar yapıyorlar artık. yani dream theater gibi progresif metal yapan grup kalmadı. tür de kendi içinde çok fazla bölüme ayrılıp değişiyor sanırım, bilemedim.
albüm güzel. introsu into the fields of fire yaklaşık 2 dakikalık akustik gitar solosundan oluşuyor ve güzel bir yemeğin damak çatlatması gibi "kulak çatlatıyor". infinite lives, infinite doors düzenleme olarak oldukça başarılı. davulun ataklarını ciğerlerinizde hissedebilirsiniz. 216 ise çok depresif başlıyor, bir süre moralinizi bozuyor. ama sonradan öyle bir değişiyor ki, "aynı şarkıyı mı dinliyorum ben" diye kontrol ediyorsunuz media oynatıcınızı.
biraz daha üretken olmalarını bekliyorum ben ilerleyen zamanlarda. büyük konser organizasyonlarında pek yer bulamıyorlar. nedeni bu olabilir. umarım bundan sonra bulurlar. dinleyin, dinletin.
