eskil vogt'un en iyi filmi olmasa da, iyi filmlerinden biridir. ayrıca vogt'un ilk uzun metraj yönetmenlik tecrübesidir. filmin içine girebilmeniz için hem hayal gücünüzün ortalamaya yakın olması hem de festival filmlerinden hoşlanmanız gerekiyor. ikisinden biri eksik olursa, filmden zevk alamazsınız. filmin yapım yılı 2014.
filmin gerçekle hayali birbirinin içine soktuğu yerlerden pek hoşlandığımı söyleyemem. bunun nedeni de, vogt'un izleyiciye gerçekliğe tutunacak bir dal bile bırakmamış olması. reprise filmi var mesela kendisinin senaryosuna yardım ettiği. onunla bunu ister istemez karşılaştırmak zorunda kaldım. blind'daki gerçeklik hissi, filmin özellikle ortalarına kadar oldukça güven veren bir biçimde devam ederken, bir andan sonra hızla ortadan kayboluyor. yönetmenin bunu bilinçli yaptığı göz önünde bulundurulursa, izleyicinin alıştığı gerçeklik hissi ile hayal gücü arasındaki boşluğu körlük hissinin nasıl olabileceği düşüncesi ile doldurmak en mantıklısı oldu benim. hatta yer yer gözlerimi kapatıp hayal ettiğim bile oldu. işe yarıyor, öneririm. en azından bir anda kopan gerçeklik algınızı hayal gücünüzün içine yedirmek daha kolay oluyor. yazdığım gibi, eskil vogt'un en iyi filmi değil bu. kendisi reprise'ın senaristlerinden biri ama film kendisinin yazdığı bölümlerin ağırlığında geçiyor. onu da izlemenizi öneririm.
blind içinse, son söz olarak şunu yazabilirim: film izlerken ayakları yere basan bir izleyici olduğunuzu, izlediğinden gerçek zamanlı olarak anlam çıkartabilen bir insan olmayı sevdiğinizi düşünüyorsanız, blind sizlik bir film olmayacaktır. aksi takdirde, çok hoşunuza gidebilir de.
norveç sinemasını sevdiren kişi olarak öne çıkan eskil vogt'un ilk uzun metraj filmi.
görme yetisini kaybeden Ingrid aynı zamanda yazarlık yapmaktadır. kendince oluşturduğu karakterlerle bir hayal dünyası oluşturmuş ve onları hem kağıda döküyor hem de onların yaşamlarını zihninde yaşıyordur.
the color of my hair is changing, my skin is soft, too soft for a man my age and i am never alone where is time taking me?
nothing is real, this is how i feel and nothing is wrong but everything takes too long
how did this end up me against you? with everything that i say, and everything you do? your smile is changing ‒ yeah where is time taking you?
nothing is real, this is how i feel nothing is good, but i don't mind being blind if you don't mind doing time nothing is wrong but everything takes too long
hey, by the way, when i fell to your wayside did i crash or just slide? hey, by the way, when i pulled myself up to your wayside did i hurt you or just slide in?
so this is how it feels to get a little older and, some would say, wiser? we know what that means, maybe not well, maybe that's what that means, maybe not
nothing is real, this is how i feel nothing is good, but i don't mind being blind if you don't mind doing time nothing is wrong but everything takes too long
hey, by the way, when i fell to your wayside did i crash or just slide? hey, by the way, when i pulled myself up to your wayside did i hurt you or just slide in?
