W. Shakespeare'in ünlü trajedisidir. Tiyatrosu, operası, ve filmi tekrar tekrar yapılmaktadır. Çünkü insanı çok güzel anlatır. Hiç değişmeyecek olana vurgu yapar: bize. Kaderi anlayışımıza ve buna karşın iradeli oluşumuza, hırsa, gücü elde etme isteğimize, gerçeklik algısını yer yer değiştirirken shakespeare insanın doğasını öyle güzel sergiler ki, bugün bile rehberdir bu kitaptaki karakterler, doğaüstü olsun-olmasın.
Yazıldığı dönem tahta geçen James I ve o dönem önemli bir gündem maddesi olan cadılık müessesine de tabi ki atıfta bulunur.
Bununla kalmaz, william faulkner'in 'ses ve öfke' isimli kitabına çıkış noktası olur tek bir cümle ile: life is a tale told by an idiot, full of sound and fury, signifying nothing - Hayat, bir budalanın anlattığı hiçbir şey belirtmeyen ses ve öfke dolu bir öyküdür.
Son olarak çok değer verdiğim bir kısım var kitapta. benim en sevdiğim söz, öyleki tüm ilişkilerimde aklıma saçma bir şey yapmak geldiğinde üzerinde durup durup düşündüğüm ve o saçma şeyden beni alıkoyan bir söz:
Nought's had, all's spent,
Where our desire is got without content:
'Tis safer to be that which we destroy
Than by destruction dwell in doubtful joy.
-
Kendini boşuna harcamış olur insan
Dilediğine erer de sevinç duymazsa.
Yıktığın hayat kendininki olsun daha iyi,
Yıkmakla kazandığın şey kuşkulu bir mutluluksa. (İii-ii)
