Öğrencilik hayatı güzeldir. Arkadaşlar, muhabbet, goygoy, ders çıkışı bir yerlere gidip takılmak... Güzel şeyler...
Bu güzellikler insana geçen yıl kendi kendine vermiş olduğu "önümüzdeki yıl günü gününe çalışacağım" sözünü unutturur. Ne de olsa sınava daha çok vardır. Elbet birileri derse giriyor, üstüne üstlük bir de not tutuyordur.
Vizeler bu hızla geçer. "finalde toparlarız" denir. Final tarihi yaklaşır. "Daha üç gün var, ders notlarının fotokopisini de çektirdim zaten" denir. Finale iki gün kala durumun ciddiyeti kafaya dank eder. "Oturur sabahlarım hacı, hiç mi sabahlamadık" denir.
Sınavdan önceki gece ders notları açılır. Okunmaya başlar. Kitaplar karıştırılır. "Bu üniversite hocaları da konu başlıklarını verip geçiyor, 3 ayda bu kadar kitap mı işlenir" diye hocaya küfür edilir.
Gece 24:00 olduğunda motivasyon yükselir. Su ısıtıcının düğmesine basılır, uyanık kalmak için kahve içilir. Çalışacak çok konu vardır. Konuların hepsine çalışmak mümkün olmayacağı için "soru gelebilecek yerlere bakalım" denir. Vizeyi kurtarıp sınavı geçmek için gerekli not hesaplanır. Yaz tatilinde ne yapılacağı akıldan geçer. Kitabın %60 kadarı okunur, gözlere uyku çöker. Bir kahve daha içilir. Kalan kısım okunsa da anlaşılmaz. Uyusan uyanamayacağına korkarsın. Uyanık kalsan kafan almaz.
Sonra biraz açılır gibi olursun, az daha okursun.
Fakat...
O kaçınılmaz an gelir. Ufukta bir aydınlık. Gökyüzü renginde siyahtan laciverte, lacivertten maviye kayan bir renk. Sabah olmuştur.
görüldüğü ana kadar, saatlerdir çalışmak adı altında aslında hiçbir aksiyonda bulunulmadığı anlaşılamayan ve akabinde derin bir aydınlanma yaşatan depresif renk. devamında gece boyunca uyumamış gözler ve tükenmek üzere olan enerji ile günün kalanı adeta altyazı-görüntü senkronizasyonu bir türlü uyuşmayan film tadında yaşanır.
özellikle mimarlık, iç mimarlık, endüstriyel tasarım gibi bölümlerde okuyan öğrencilerin en az 4 sene iç içe olduğu renk. proje dönemleri çoğunlukla kapkara geceden sıçtın mavisine geçerken derin nefesler eşliğinde sabırlar çekilir. kahve fincanları sal artık beni diye debelenir. sıçtın mavisi yerini günaydınlara bıraktığında öğrenciler birer zombiden hallice ellerinde koca koca maketler, paftalarla yollara dökülür. eskişehir gibi kışın çetin geçtiği yerlerde kayıp düşerek makedin lego gibi dağılması*, paftaların kar, yağmur arasında boyalarını akıtması korkusu insanı ip cambazına döndürürek yine çetin aksiyonlara sahne olur. bu aşamalardan geçen bir öğrenci rahatlıkla sirklerde çalışabilir. proje dönemleri dışında verilen ödevler de zaman zaman bir o kadar telaşlı vakitlere sebep olur. zordur sıçtın mavisine alışmak, alışınca da vazgeçemezsiniz.
