filmin en takdir ettiğim yönü bel altı çalışmadan, çıplaklığı kullanmadan, klişe denizi içinde klişe olmayan esprilerle insanı güldürmesi. bu açıdan orjinal, bir diğer güzel yönü, karakterlerin normal insan evladı modunu sürekli korumaları. yani ne aptallıklarından, ne de çılgın bir maceranın içinde kendilerini kaybetmelerinden. tüm film boyunca bu yüzden başlarına gelen absürdlükler daha hoş duruyor. ayakları yerden kesilip karikatür tipler haline gelselerdi bu kadar gülmezdik sanırım.