Türkiye için konuşmak gerekirse futbol'un dışına çıkamamıştır. Fanatiklikleri yüzünden ondan da zevk almak mümkün değildir. Yüzlerce spor varken sadece birine odaklanıp onu hayat felsefesi yapmak çok acı. Hayır şöyle bir durum var ki bu en çok önem verdiğimiz uğruna kavgalar ettiğimiz spor dalında 80 milyonluk bir ülke olarak hiçte başarılı değiliz. En iddialı olduğumuz dalda bile başarılı değiliz.
Bunun yanında mesela voleybol. Kadınlar başta olmak üzere birçok uluslararası başarımız var ama ne kadar konuşuluyor. Ya da basketbol. Gutboldan sonra en sevdiğimiz. Avrupanın en önemli kupasını aldık. Kaç gün gündemde kaldı.
Bunlar yine az çok destekçisi olanlar. Biraz daha aşağı inince durum daha vahim. Yüzme diyorum yüzme. Nerede oğlum herkes plajlarda falan. Resimler boy boy. Hep hikaye. Bu nüfustan kaç tane uluslararası sporcu çıkardık. Sayalım sıfır. Bakayım evet sıfır.
Atletizm. Evet burada şimdi bir şeyler var diyebilirz ama ben bu konuda devşirme olayına temkinli bakıyorum. Şimdi bu adam başarılı olduktan sonra bize gelmiyor mu? Eee senin buradaki olayın ne? Bu yetenekte senin tuzun ne? İyi kötü bir şekilde atletizmde adımız arada geçiyor en azından diyebiliriz sanırım.
Güreş ve taekwondoda da birkaç kişi çıkardık çok şükür işte. Birkaç yıldır onlarla idare ediyoruz. Bir de halter malumunuz.
Tenis. Az da olsa içine girdiğimden net söyleyebilirim k, oynaması en keyifli spor. Birçok sporla uğraşmışımdır ama bu bambaşka zevkli. Hem efor hem zeka hem beceri. Mükemmel bir olay. Kim bulduysa şükranlar ona. Peki türk tenisi? Marsel ilhan birinci turda elendi...
Yazarken içim şişti. Spor özürlü, sanat özürlü, kültür özürlü bir ülkeyiz. Her şeyimiz yarım yamalak. Günlük başarıların peşinden koşuyoruz. Ne bir plan ne bir projemiz var. Odun geldik odun gidiyoruz. Kalabalığın çıkardığı nadir başarılara seviniyoruz. Kendi değerlerimize sahip çıkmıyor, yeni değerlere yol göstermiyoruz. Destek değil, köstek oluyoruz.
Beden derslerini boş ders olarak geçiren bir ülkenin, yüzme dersleri olan ülkelerle baş edebilmesi mümkün mü?
belli kurallar ve disiplinler çerçevesinde yapılan, bedensel gelişmeye yararlı, eğlenmek ve yarışmak amacı da bulunan beden hareketlerinin tümünün ortak adı.
büyük para, endüstri girince tadı kaçıyor. tour de france'dan dopinglileri gerçekten çıkarabilseniz, ilk 17 kişiyi elemeniz gerekir, 18., birinci olur" diyordu arayıp bulamadığım bir belgesel. basketbolundan güreşine artık steroid, doping kullanmamak değil, zamanında kesip doğru detoksu yapıp yakalanmamak üzerine gidiyor yarışlar. okçulukta doping almış adamlarla takılmışlığım var. sanmıyorum ki tek bir dal kendini bundan kurtarsın.
muhammed ali mesela. en akıllı dediğin adam, parkinson başlangıcı teşhisine rağmen kendini lapa edene kadar maç üzerine maç yaptı. zamanında para mı idare edemedi, biri bunu gazladı mı nedir. kendi başarısını da sporun adını da kötüledi. şimdi siklet ne desen bilmeyen dombili "boks pakkinsor yapıyo" diye zırvalıyor. kırık ayakla koşmak sakatladığına göre futbol da topal yapıyor o mantıkla. neyse konumuz o değil, para hırsının sporu öldürmesi. şimdi atletik komisyonlar daha titiz,şimdi olsa ali'yi o maçların zekatına çıkarmazlardı. başka yerlerden atlatılıyorlardır. para büyük.
biz kahramanlar, idoller, ikonlar aradıkça sade bilek gücüyle madalya almak masal olmaya devam edecek. diğer yandan, sadece mahallesinin yerel oyunlarına gidenler ta "arenalar" zamanından gelen görkemden yoksun kalacak. hayat hep gri. endüstriyel spor koyu gri.
