18 yaş çok erken diye bir kampanya var. yeni de değil, epeydir var .
bir yanda bir an önce büyümek, reşit olmak, oy kullanmak, ehliyet almak hatta milletvekili olmak için 18 yaşını hevesle bekleyen gençler var. öte yanda ise, hep birlikte afiyetle görmezden gelebildiğimiz yetiştirme yurtlarında yaşayan gençler var. annesiz babasız çocuklar yada maddi imkanlar yeterli olmadığı için anne babaları tarafından bu yurtlara bırakılmış çocuklar. bu yurtlarda barınma imkanı 18 yaşına kadar. 18 yaşına girdiğin gün devlet baba diyor ki "doğum günün kutlu olsun ve benden bu kadar, artık koca adam oldun, kendine bakabilirsin. yallah"
sonra şimdilerde elli küsur yaşında olan bir arkadaşımın bu yaşta gülerek anlattığı 18 yaş hikayesi geliyor aklıma. aileyle arası iyi olmadığı için 18 yaşına girdiği gün, ben artık reşitim diye evi terketmiş. sabah saatlerinde çok mutlu ve özgür hissetmiş kendini. gezmiş dolaşmış bütün gün. çocuksun yapma denilen her uktesini gücü yettiği kadar yaşamış. parklarda oturup iki bira, bi sürü sigara filan içmiş. akşam olup da karanlık çökerken o sahte özgürlüğün sarhoşluğu geçmiş ayıkmış. kalacak yer yok, cepte para yok, akşam yiyecek lokma yok. serde erkeklik var gece yarısına kadar şanlı bir direniş gerçekleştirmiş. sonunda, çar naçar, kös kös, ayakları geri geri de olsa sabah terkettiği eve dönmüş. "çocukluk işte" der her anlatışında.
işte bu yetiştirme yurdu çocuklarının 18. yaş gününün akşamında dönebilecekleri kötü de olsa bir evi yok.
kızların bir kısmı yaşlı maşlı bir adama koca diye varıp başlarına bir çatı bulabiliyor. erkekler daha da çaresiz. sefil oluyorlar.
18 yaş bazı şeyler için gerçekten çok erken. bu yurtlarda yaşayan çocuklara eğitimini tamamlayıp bir iş bulana kadar barınma imkanı verilmesi çok gerekli.