attila ilhan'ın en güzel şiirlerinden biridir. defalarca okusam ve dinlesem de bir defa daha okurum.
ÜÇÜNCÜ ŞAHSIN ŞİİRİ gözlerin gözlerime değince felâketim olurdu ağlardım beni sevmiyordun bilirdim bir sevdiğin vardı duyardım çöp gibi bir oğlan ipince hayırsızın biriydi fikrimce ne vakit karşımda görsem öldüreceğimden korkardım felâketim olurdu ağlardım
ne vakit maçka'dan geçsem limanda hep gemiler olurdu ağaçlar kuş gibi gülerdi bir rüzgâr aklımı alırdı sessizce bir cıgara yakardın parmaklarımın ucunu yakardın kirpiklerini eğerdin bakardın üşürdüm içim ürperirdi felâketim olurdu ağlardım
akşamlar bir roman gibi biterdi jezabel kan içinde yatardı limandan bir gemi giderdi sen kalkıp ona giderdin benzin mum gibi giderdin sabaha kadar kalırdın hayırsızın biriydi fikrimce güldü mü cenazeye benzerdi hele seni kollarına aldı mı felâketim olurdu ağlardım
kaptan 'ın maçka'daki divan pastanesine giderken, her sabah ve akşam karşılaştığı fakat hiç tanışmadığı bir kız için yazmıştır bu şiiri. tek seferde yazmıştır. kaptan yazmıştır yine…
Her ne kadar ikinci sezonu propaganda aracına dönüşse de, ilk sezonu itibariyle edebi bir değeri olduğuna inandığım yedi güzel adam'da da işlenmiştir. Dolaylıdır buradaki üçüncü adam, seviyor değil sevmelerini sağlamaya çalışıyordur. Ama seslendirmesi güzeldir.
ne zaman okunmaya başlansa gözler yanar, dolar böyle. "hayırsızın biriydi fikrimce güldü mü cenazeye benzerdi" satırlarından sonra zorla kendini toparlamaya çalışma aşaması gelir.