Hakaret: günümüzde sıkça duyma imkânı bulduğumuz can sıkan kelimelerin bütünsel adı. Verecek cevapların en basiti. Cevap olarak hakaret edenlerin basit kişiliklerinin bir göstergesi. İlmi yok, fikri var tiplemesinin özelliklerinden biri...
şimdi diyeceksiniz: "ilmi olup hakaret eden yok mu sanki?"
Elbette var. Ama hakaret bir belirtidir. Cahilliğin de kişiliksizliğin de kötü alışkanlığın da belirtisidir. Hakaret eden kişi bir önceki cümlede bahsettiğimiz sorunların sadece birine, ikisine, hepsine ya da bambaşka bir soruna sahip olabilir. Ama en nihayetinde "sorun"a sahip.
Hakaret bir cevap niteliği taşımadığı gibi mevcut sorunun büyümesinin müsebbibi dahi olabilir. (Biraz eski tarz oldu. Yani "sorunun katlanarak artmasının sebebi bile olabilir.") Yüzüne söylerseniz hakaret yiyen kişi sinirlenebilir ve hatta o da hakaretle mukabele edebilir. (Yani karşılık verebilir.) Arkasından söylerseniz. Hem gıybet etmiş olursunuz, hem de kininiz azalmaz, aksine artar. Gıybetin ölü kardeşinin etini yemekle (yani kardeşinin leşini yemekle) eş değer olduğunu hatırlatmak isterim.
Hakaret insan arasını bozarken, toplumsal kutuplaşmaya ve sonrasında toplumsal çözülmeye hatta dış etkenlere bağlı olarak asimilasyona dahi davetiye çıkarabilir. Müstakbel sonuçlarda hakaret edenlerin de elbette payı mevcuttur.
Hakaretlerin hatrı sayılır kısmı ise ahlaksız olduğu gibi aynı zamanda alakasız da oluyor. Böyle hakaretlerin yapılması hakaretin kendisine de hakarettir.
Pek çok edepli karşılıkları varken hakaret etmek doğru olmaz. Pek çok nezih ortamın bozulmasına sebebiyet verilmiş olunur.
Bu dediklerime: "Söyle de görelim o edepli karşılıkları!" denebilir.
Dediğimiz gibi hakaret olarak kullanılan kelimelerin bazıları zaten edepli ama edepsizce sarfediliyor (yani Edepsizce kullanılıyor.). Bunlara yeni bir karşılık bulmaya gerek yok. Kendisi de edepsiz olan ve zaten edepsizce kullanılan kelimelerin edepli ve aynı zamanda edebî karşılıklara muhtaç olduğu açıkça görülüyor.