istanbul'daki vapurlarda, özellikle kadıköy - beşiktaş hattında zorunlu müzik dayatması var. çoğu kişi de bunu sevmiyor. beşiktaş'ta çalışırken malum her gün vapur kullanıyordum. akşamları da sürekli müzik oluyordu. ben sessizlik istiyordum (ve eminim çoğu kişi de) ama bu sessizlik bu müzik yüzünden bozuluyordu. bu müzik metroda, sokakta güzel ama vapur gibi gidebilecek alanların kısıtlı olduğu yerde olmaması gerekiyor. herkes müzik dinlemek istemiyor olabilir.
istanbul'da 1854 yılında kurulan şirket-i hayriye boğaz boyunca ve iki yaka arasında yolcu taşımacılığı yapmaya başlamış. o zaman kullanılan taşıtlara vapur denmiş. 1945 yılında şirket-i hayriye şehir hatları işletmesine dönüştürülmüş. yolcu taşımacılığı yapan bu araçlara biz hala vapur diyoruz. tarifelerinde de öyle yazıyor.
boğaz köprüsü yapıldıktan sonra bile istanbullu iki yaka arasında vapur yolculuğunu tercih etmeye devam etti. bu vapurların büyük kısmı emekliye ayrıldı zaman içinde. hepsinde yolculuk etmişliğim vardır. kimiyle kadıköy-karaköy-eminönü yolculuğu yaptım, burhan pazarlama'dan alışveriş ettim. kimiyle boğaz gezisi yapıp yalıları seyrettim. kimiyle de taze bahar günlerinde okul kırıp adalara gittik. paramız olduğunda lüküs kamarada bile oturduk. her birinde anılarım var. bunlar emekliye ayrıldıktan sonra şehir hatları filosu yenilendi. yeni vapurların yolcu kapasitesi daha yüksek, daha süratli. ama eski vapurların sıcaklığı yok. o zamanların emektar şehir hatları vapurlarından aklımda kalanların isimlerini sıraladım aşağıda. mutlaka ki unuttuklarım da vardır aralarında. gücenmesinler.
fenerbahçe paşabahçe dolmabahçe inciburnu sarayburnu ülev burgaz maltepe turan emeksiz ilker karter aykut barka barış manço