iron Maiden 'ın 2003 senesinde, Dickinson 'ın dönüşü sonrası çıkardığı ikinci albümüdür.
kapak
Şarkı listesi şöyledir:
rainmaker iron Maiden 'ın hard rock yorumu diyorum ki, enfes ve eğlendirici bir gitar ziyafetidir aynı zamanda. Sololar, giriş... Gitarlar açısından 10/10
içinde iki adet ağlatan gitar solosu bulunan no more lies, paha biçilemez iron Maiden şarkılarından birisi. Gitarların verdiği ritm, riffler çok iyidir. Tamamen gitar şov olmasından mütevellit, iyi işlerden birisidir gözümde. Zaten şarkının girişindeki melodinin güzelliği ile, başınıza geleceği öngörebiliyorsunuz.
Güçlü davul ataklarına ve zil numaralarına sahip montsegur 'un melodisi enteresandır aslında. İngiliz piyadelerini, kocaman komik şapkalarıyla ve kırmızı üniformalarıyla sefere yürürken hayal etmenize yol açan ritmi yanında, öldürücü ataklara sahip davuluyla dahi dinlenmesi elzem bir şarkıdır.
Olaya AC DC gibi girdikleri gates of tomorrow, gitarların arkasına aldığı güçlü davulla kendisini kurtarıyor. Bu gürültülü parçayı çekici kılan yanlarından biriside girişteki melodiye ve güçlü rifflerine yakışan solosu.
new frontier, Tailgunner 'dan tanıdık gitar riffleri, vokal nağmeleri ve melodisi ile güzelken, ateş yükselten solosu da bonusu.
paschendale derinden gelen görkemli klavyenin yanında, ağır ancak güçlü ve gürültülü yapısıyla en iyi parçalardan birisi olarak albümdeki yerini alırken, gitarın iğneleyici tonda verdiği melodi de unutulmazlar arasına yerleşiyor.
face in the sand ağır klavye destekli, yavaş ve bilindik Iron Maiden kalıbı dışında harika bir parça. Bununla birlikte, ilk solo da nefis.
age of innoance pek alışık olmadığımız, yer yer akla erken dönem Over Kill getiren, nevi şahsına münhasır, yumuşak ve melodik bir şarkı.
journeyman biz yaparsak böyle yaparız deyip ballad değil ama ballad kontenjanından olaya dahil olmuş, yavaş ve dingin bulduğum bir şarkıdır. Güzel midir, iron Maiden ne kadar güzelse, bu şarkıda o kadar güzeldir işte.
Aynı adlı albümün 5. Şarkısı.
Mistik bir iron maiden senfonisi. Bir şaheser.
Şarkının ilk 3 Dakikası bruce dickinson'ın berrak sesinden bir arya dinlemek gibi ruhunuza dinginlik verir.
işte o 3. dakikadan itibaren beni benden alıyor. Nırı nırı nırının, nırı nırı nırının, nırı nın nırı nın nırı nırınırının
hele o 7. dakika yok mu.... 1 dakikalık bir headbang seansından sonra 8. dakikada hoooop dön başa, ve bitiiiiiiirr...
Klasik yorumumu da şuraya iliştireyim: iron maiden konserlerinin bir vazgeçilmez şarkısı daha
