filmde beni en çok duygulandıran sahne, askerlerin aileleriyle, yakınlarıyla olan telefon konuşmalarının olduğu sahne oldu. tamamen insan ilişkileri üzerinde kurulu bir sahne, tamamen gerçek, herkesin hayatında olan/olabilecek sorunları göz önüne koyuyordu.
"kanas uzaktan atıldığında, bir ıslık sesi gibi ses çıkarır. o sesi zaten duyduğunda yaşıyorsun demektir. emre vardı bizim takımda, ön tarafta. sivaslı. o duyamadı..."
film çekildiğinde askerdim, geldikten nice sonra izledim ve bu repliği duyduğumda, duyduğum kanas, keleş, g3 sesleri geldi aklıma. o sahneyi izledikçe irkilirim. on yıl olmuş, beş dakika öncesi sanki.