(bkz: barış manço) nun muazzam şarkılarından biri. duygu yüklüdür, oluşturduğu hisler çok anlamlıdır. ne zaman dinlesem alır götürür bambaşka diyarlara.
"iki düğme iki ayrı kolda, bizim gibi ayrı yolda..." demiş barış abi. ama en azından akşam olunca gelirdi kol düğmelerinin birleşme saati, biterdi işkence, kalırlardı bir arada... peki ya biz sevgili? ya biz ne olduk? kol düğmelerinin kısacık süren saadeti kadar saadete bile razıydım ben senle... hatta saadetinden geçmiştim, ümidine razıydım...
barış manço'nun bir müzik dehası olduğunun kanıtı olan parçalardan biri. o tarihlerde böyle güzel ezgiler, böyle güzel yorumlar, böyle sıra dışı işler... takdir etmemek elde değil.
barış manço'nun en ruha dokunan şarkılarından biridir. burada "ruha dokunmak" nitelemesi çok klişe olabilir fakat benim üzerimde yarattığı etki tam olarak budur. barış abinin her şeye rağmen kadri kıymeti tam olarak da bilinmediğini düşündüğüm şarkısıdır. büyük usta bu eserde, kol düğmeleri üzerinden yaşanan bir aşk ve ayrılığı eşsiz biçimde anlatmaktadır. harika bir soyutlama örneğidir. benzerini bob dylan yapınca nobel edebiyat ödülü alıyor.
benzer hazin bir hikayenin izleri bende de mevcuttur. bundan uzun yıllar evvel çok sevdiğim bir varlık babasından hatıra bir çift kol düğmesini bana hediye etmişti. o zaman kıymetini anlamamıştım bu hediyenin. kol düğmeleri denen olayın gömlekten bağımsız da satılan bir çift aksesuar olduğunu yeni öğrenmiştim. meğer zaten ömür boyunca beraber olacağımız sanrısından böyle değerli bir hediyeyi layık görmüş. ayrılırken sadece bir tekini verdim ona. bir tekinin bende kalmasına izin vermesi ömrümde biçilmiş en büyük onur payelerden biridir. bu da böyle bir hikayemdir.