turk derin devletine ve ihtiyarlar heyetine isik tutmustur ayni zamanda ingiliz ve amerikalilarin oynadigi buyuk oyunlarin ortaya dokuldugu dizidir. gencligin gelisiminde onemli etkileri olmustur.
çakır öldükten sonra izlemeye başladım, baron ölünce de bıraktım. bişeyi de tadında bırakın. bitmedi gitti dizi. dizinin o zamanlardaki kadrosu ve o zamanlardaki konsey muazzamdı. laz ziya ve hüsrev ağa arasındaki her diyaloğun özlü söz olarak literatüre eklenmesi gerekir. adamlar şiir gibi konuşurdu karşılıklı oynadıkları sahnelerde. bana göre en efsane bölümü çakır öldürüldükten bir sonraki bölümdür.
2003 yılında henüz yeni bir iktidara sahipken hayatımıza bir de böyle bir dizi sokuldu, girdi demiyorum. sokuldu. öyle bir dizi ki başladığı saatlerde sokaklar neredeyse boşalmaya başlar, gecenin ilerleyen saatlerindeyse en azından benim yaşadığım şehirde illaki sokaktan birkaç el de olsa silah sesleri duyardınız. reytingleri alt üst eder, topluma sanki bir şeyler algılatmaya uğraşırken, toplumun iç dünyasında yanıp duran, bir parıldayıp bir sönen şiddet duygusunu hep diri tutmaya çalışırdı.
zamanla kimlik bunalımı yaşayan insanlara kimlikler vaad etmeye başlamış, özellikle genç kesimde bir ülkede en istenmeyecek şeylerden biri olan çete, mafyavari oluşumları daha fazla tetiklemişti. öyle ki bu oluşumlar aslında kendine dahi faydası olmayan, sadece zarar verebildiği kadar var olan kimliklerin bütünüydü. ne yaptığını bilmeyen, sadece polat olduğunu, çakır olduğunu, memati olduğunu düşünen gençler dolaşır oldu sokaklarda. giyimler değişti, hitaplar değişti, konuşma tarzları değişti, yürüyüş biçimleri değişti, beyinleri kabuk bağladı.
yeni bir iktidar ve böyle bir dizi aynı zamana denk geldi. üstelik bunlar çok fazla benzerlik taşıyordu. ülkenin o zamanki çocukları ve gençleri, şimdinin gençleri ve yetişkenleri oldu. ve şimdi bu insanlar, kimliksizler. hala ne olduklarını bilmiyorlar. eğilimleri en verimli zamanlarında değişmişti çünkü. iyi yönde değildi.
bir dizi deyip geçmek aptallıktır bu diziye. yapabildikleri düşünülenden fazlaydı. sanılandan daha fazla insanı evrime ters çalışır biçimde evirdiler. etkisi hala yoğun şekilde hayatımızın birçok alanında hissediliyor.
İlk 97 bölümünün sevilme nedeni Serdar Akar'ın konsept danışmanlığı yapması ve Osman Sınav'ın da olmasıdır. Türkiyede nadiren 1 saatten az süreye sahip dizi bölümleri olur. İlk 97 bölüm de böyledir. Dizinin başına grlen en kötü şey, Osman Sınav ve Serdar Akar'ın elini çekmesi(belki de eleştirileri yüzünden çektirilmesi)dir. Bop, Kıbrıs sorunu, Irak yorumları tutarlı ve cesurca olan bir diziydi. Malum parti iktidarı, diziyi kendi propaganda aracı olarak kullanmaya başlaması sonucu boka sarmıştır. İnci sözlük gibi mecralarda "ölümsüz, kurşun geçirmez, polat reis" gibi söylemlerle yahut capslerle alaya alınacak düzeye gelmiştir. Kadrosunda efsane oyuncular bulunmaktadır.
İlk çıktığı yıllarda, yanlış hatırlamıyorsam çarşamba günleri yayınlanan ve ve aynı dönemde çarşamba akşamları esnafın daha az iş yapacağını bilmesini sağlayan diziydi.
yıllar önce buralar neden boş diye sorduğumda dizinin adını duymayı hiç beklemiyordum. ne kadar eleştirsem de bunu yapabilen kaç dizi vardır ki sonuçta?
Ulan aklıma geldi. Bu dizinin en popüler olduğu yıllarda üniversitedeydim. Oturduğum yer de öğrenci popülasyonunun yüksek olduğu bir muhit. Dizi başlıyor hop etrafta 1 tane adam yok.. Millet dünya kupası final maçımız varmış gibi evlerine çekiliyordu bu dizi başlayınca. Biraz da ülkü ocakları, ata ocakları bilmem ne her türlü ocağın popüler olduğu yıllar...
Böyle etkili bir dizi olmuş mudur bu ülkede başka bilmem..
Bu arada benim de karşısına geçip Bi bölüm izlemişliğim bile yok. Hani çiçek taksi bile izledim de bunu izlemişliğim yok. Gideyim de kobra takibi izleyim...
yaş sebebiyle kaçırdığım dizidir, ben de ne kaçırıyorum diye merak edip başladım. sarıyor. yani şimdi şöyle, komik bulduğum birçok şeyin yanında eğer verdiği mesajdan da öte, bir sanat eseri gözüyle de bakacak olursak bence kendine özgü yanları var ve biricik bir yapım. sinema- dizi kültürü çok gelişmiş biri değilim, belki bu yüzden de bilmiyor olabilirim. dizideki silah sahneleri olsun, kavga sahneleri olsun gerçekçi olmasa da felsefesi gerçeğe yakın geldi. 5. bölümdeyim ben, özellikle bu bölümde şöyle bir cümle geçti " Savaş gereken yerde barış istemek acizliktir." Yanlış anlaşılmasın, kimsenin ölmesi, öldürülmesi taraftarı değilim (popülasyonun azalması taraftarıyım sadece ama onun da bu konuyla alakası yok zaten, hatırlarsanız bir zamanlar biomda "modern zamana uygun bir hitler." yazardı.) fakat kendi hayatınız üzerinde bir düşünün. Bazen bir şeylerle savaşmanız gerekmiyor mu? ve neden barış istediğinizi düşünün. barışın o anlarda aslında ne ifade ettiğini. barış çok pozitif bir kelime gibi. şahsen ben barış ve savaşta, şeytan ve tanrıda var olan gibi bir algı oyunu görüyorum. bilemiyorum. bunları yazarken kendimi biraz eksik akıllı hissettim. belki de bazen nedensiz de sevebileceğimi ya da asıl nedeni göremeyebileceğimi kabul etmem gerekir.