tunuslu yönetmen Nacer Khemir tarafından 2005 yılında çekilmiş olan bir yol hikayesi. yaşlı bir adam ve küçük torununun sufilerin toplandıkları yeri bulmasını anlatan enfes bir film.
ulu kapı. babamın yüzü yere düşürüldü, dinine çamur sürüldü diyen hayırlı evlat nacer khemir'in yol hikayesi. (bkz: man o to) (bkz: poem of the atoms) "yaradılmışlar adedince yaradana giden yollar vardır. "
iştar, kör bir derviş olan dedesiyle çölde yapılan bir toplantıya gitmek üzere yola çıkar. yolculuğun başında dedenin yolu bilmediğini anlayan iştar 'ya kaybolursak?' der. dedenin iştar'a cevabı ; 'inançlı, kalbinde barış olan kişi yolunu kaybetmez.' bunu yalnızca islam ya da herhangi organize bir dine bağlılık olarak algılamıyorum. Bir tutkusu, kuvvetli bir bağlılığı, yürekten inancı olan kişiler hayat yolculuğunu gayet iyi götürüyor. Bunları kaybedenler, hayal kırıklığı yaşayanlar yolculuğun kendisinden keyif almayı bırakıp bir an önce gelmesi umuduyla sonuna odaklanıyorlar.
yol boyunca kimileri yanlarından geçip gidiyor, kimileri yol arkadaşları oluyor, kimileri hikayelerini anlatıyorlar. iştar dervişler toplantısını bulurken dedemiz kaybettiklerini bulmak üzere son bir yolculuğa çıkıyor.