Romantik anlamda hakettiğini düşündüğüm bir tane bile karşı cinse denk gelmediğim duygu.
Benmerkezci, hep benci, karşıya empati yapmayan, ilg bağımlısı, ruh hali değişken, dengesiz, entelektüel anlamda kıt (en entelektüelim diyeni bile böyle), alıngan, pasif agresif, manipülatif, laf ebesi olunca hepsi tabi zor oluyor haliyle.
Bu ülkeye mi bu döneme mi özel bilmiyorum ama ben ilelebet yalnız kalacağım sanırım. Gerçekten yok lan şaka değil. Ya karakterinden kişiliğinden ödün verip köpek olacaksın ya da Redpillci kafasıyla hayatında bir şekilde maddi olarak güçlü olup kimseye bağlanmadan seks odaklı yaşayacaksın.
Duygusal anlamda maddi gücü de olmayan birisi iseniz boku yediniz demektir. Yok gerçekten yok. Ha nasıl yok, senin beğendiğin yok. Derseniz sen de seni beğeneni beğenmiyorsun ondan. Evet ama zorla güzellik de olmuyor. O beğenmediğim dediğime ümit de vermiyorum herhangi bir şey de yapmıyorum. He ayrıca o beğenmediğin de kendince "Zaten seni pek de umursamıyordum. " çekiyor hemen akabinde o devasa egosunu tatmin etmek için. Ya da hemen yeni sevgili, flört yapıyor.
Ama kadınlar yapıyor, konuşmaya devam ediyor, güven veriyor. O an aktif konuştuğu birkaç opsiyon arasında baya işe eleman alır gibi seçim yapıyor en güçlü olan galip geliyor. Sevgi ilişkisine bak amk. Yarış resmen.
Onurlu gururlu iseniz hep yalnız hep yalnız. Çünkü biliyorsunuz ki hem deneyimlerden hem de çevrenizden, arkadaş grubunuzdan, internetten onur gururu çiğneseniz yapmam dediklerinizi yapsanız bile yine yalnız yine mutsuz olacaksınız.
Hiç girmeyeyim de diyemiyorsunuz. İnsanız duygular var. Hadi cinselliği hallettim diyelim ama olmuyor aq diğer türlü de.
Gerçekten sevmeye değer birisini bulmak çok çok çok zor bu dönemde. Hisleri bastıra bastıra, temkinli ve korkak yaklaşa yaklaşa içim değişmiş.
Doğamızı sikeyim niye hep biz uğraşmak biz verme zorundayız vallahi bıktım. Hep alıcı kadın anasını satayım maddi manevi. Bir gram umrunda değil bir de nolmuş netmiş. Çünkü elinde devasa bir erkekcikler havuzu var. Güç oradan geliyor. Erkek gibi seks yapma zorunluluğu gibi bir libidosal güdüsü de yok. Ömrü boyunca bakire Meryem gibi de takılabilir.
Zor azizim erkek olmak harbiden zor. Psikopat/sosyopat bir şey olsaymışım keşke. Milleti eze eze, ocak yuva söndüre söndüre hindistan cevizli kokteylimi şezlongumda içerek keyif yapardım.
Karın doyurmamasının yanı sıra; karın doymayınca da ortaya çıkmayacak duygudur.
Maslow'un Piramidinde ilk iki basamak sağlama alınmadan yüreklerde yeşermeyecektir.
Ve dünyayı sevgi değil adaletle mantık kurtaracaktır sevgi sadece kurtardıktan sonra ortamı güzelleştirecek, yeri dolması gereken bir boşluğu kapatacaktIR.
Tek başına bir anlamı olmaz, emek ister. Karşılıksızı da güzeldir ama karşılıklı olursa tadından yenmez. Yanlış kişi için tüketilirse ziyan olur, doğru kişi için tüketilirse verimli bir bahçe olur. karşılıklı anlayış olmazsa olmazıdır yoksa geriye sadece kırgınlıklar ve birikmişlikler kalır. İçine girdiği ortamı güzelleştirir ama içine güzel olmayan bişiler girerse güzel bişii olmaz. eyyorlamam bu kadardı eheheh.
Erich Fromm sevme sanatı kitabında şöyle bir sevgiden bahseder: "Sevgi yalnız belli bir insana bağlılık değildir, bir tutumdur ... Kişi yalnız bir tek insanı seviyor, başka her şeye karşı ilgisiz kalıyorsa, sevgisi sevgi değildir -yaşamaya bağlılık ya da yaygınlaştırılmış bir bencilliktir." Ben de kendisine katılıyorum. Birini, bir şeyi, bir yaratıcıyı, doğayı, bir anneyi, sizi seven sevgiliyi seversiniz. Sonra sevginin başka anlamları olduğunu keşfedersiniz. Başkalarını, kendine düşman olanı, karşısında durduklarını ve kaçtıklarını da sevmeye başlarsan sevgiye bulaşmışsındır. Öbür türlüsü sıradandır. Sıradan olan şeyleri de sevmem. Sıradan seveceğime sevmeyeyim daha iyi. Ayrıca sevmenin iyi gelen bir tarafı olduğunu düşünüyorum. Tabii ki bu bencilce bir sevgi ise geçerli değil bu söylediğim. Erich Fromm'un tarif ettiği gibi sevmek insanla kendisini, hayatı, kusurları barıştırır ve iyileştirir.
ayakkabı bağlamak gibi, eğer açılmayacak düğümler atarsanız çözmesi zordur.
hele bir de o bağcıklarla çalıların, otların arasında dolaşmak daha zorlaştırır. güzel bir gezintinin ardını eziyet alır. o bağcıklara yapışmış otlar, dikenler çözmeyi neredeyse imkansız kılar.
iki seçeneğiniz vardır: ya bağcıkları kesersiniz, ya da sabredip bağcıkları temizlersiniz...
sev:fiil kökü -gi:fiilden isim yapan yapım eki. ilk önce köklüyor ruhunuzun en derinliklerine kadar.ardından buda yetmezmiş gibi bide ekliyor üzerine.hele "-li" ekinide eklerse üstüne isimden isim yapar ki bu,daha kötüsü yoktur.kendi isminizin üstüne isim eklettirir adama.
Sevgi sebebiyle istemediğimiz şeyleri yapabiliriz. Mesela sevdiğim bir kişinin hatırı için ilerideki akademik hayatım için yazacağım makaleyi veya keman çalışmayı 1-2 saat erteleyebiliyorum. Böyle olunca da o gün 2 saat çalışacaksam 1.5 saat veya 1 saat çalışıyorum.
Bu sebeple her defasında kendimle kavga ediyorum. Ama sevgim üstün geliyor. Lanet olsun içimdeki insan sevgisine diyorum...
koşullu olmasıyla sıfırlanır, anlamsızlaşır. üzgünüm ama çoğu sevgi de bu cümledendir.
sevginin en güzel örneği olan annenin çocuğuna duyduğu sevgi bile içgüdüsel, yani otomatik.
en rafine sevgi formu olan tanrı sevgisinde bile bir beklenti var.
hem sonra işimize gelen herşeye sevgi besliyor gibiyiz. hayvanları sevimli bulduğumuz için seviyoruz. çölü değil çiçekleri seviyoruz. şu aşık olduğumuz kızları hep güzel bulduğumuz için seviyoruz.
bütün bu örnekler çoğunluğu oluştursa da karşılıksız, saf bir sevgi de var, eğer hissetmeye cesaretiniz varsa dünyadaki en değerli şey sevgidir. kendiniz için değil, sırf o şey içinse sevginiz, koşulsuz sevgidir bu.
insanın ve bence bütün canlıların muhtaç olduğudur. sokakta gördüğünüz bir kedinin önce sizden korkmasının ardından ürkek ürkek yanınıza yaklaşınca elinizle okşamanız kadar narin, çocuk görünce o eğlensin diye yaptığınız ufak şapşallıklar kadar şirindir.
aslında herkesin kendi çıkarına olanı yapması doğru olan değil mi diye düşünürüm. başkalarından önce kendisini düşünmesi son derece normal veya ideal değil midir? bizi bundan alıkoyan bir numaralı şeyin sevgi olduğunu fark ettim. birine bir şeye karşı duyulan sevgi belki de bu dünyadaki en kuvvetli duygu.
"bir kadının aşkıyla kıyaslandığında onurun ne kıymeti kalır? kollarına aldığın yeni doğmuş bir bebekle kıyaslandığında vazifenin ne önemi vardır? ya da gülümseyen bir kardeşin hatırası aklına düştüğünde... rüzgar ve kelimeler. rüzgar ve kelimeler. bizler sadece insanız ve tanrılar bizi sevebilen yaratıklar olarak tasarlamış. sevgi bizim en büyük zaferimiz ve en büyük trajedimiz."
Ben sevgi dolu insanları çok seviyorum. Gerçek sevgiyle, iyilikle yoğrulmuş insanlar bambaşka bir güzellik saçıyorlar etraflarına. Umut veriyorlar önce, dolaylı olarak da mutluluk.
"vıcık vıcık", "-mış gibi" ya da "koşullu" sevenler ise bu dünyanın duygu sahtekarları. Olmasalar daha iyi.
Gerçekten bulaşıcı imiş. Seni sevenlerin yanında niyeyse sakinleşiyor insan, sevgi pıtırcığı oluyor. Tabi hala kesmek istediğim nefret ettiğim insanlar yok değil ama ne bilem daha pozitif bakabiliyorsun hayata.
Karşılıksız olarak davranış ya da hislerinle çevrene gösterdiğin duygular bütünü. Batmakta olan bir matlup hakiki sevgiyi hak edemez.kadın ruhlu balzac’ı okuyunca kıçı kıytırık bir kadına yüklediği anlam çok amiyane kalıyor.zaten bu fransızlar ruslardan arakladığı edebiyatı kendileri gibi sanatsal fahişe yapmışlar.şirazi’nin bir şiiri, tüm avrupa edebiyatı’nın anlatmak istediğinden daha fazla anlam derinliğine sahiptir.
bülent ortaçgil'in muhteşem bir şarkıyla anlattığı somut varlıktır. sevgi durumu sözlüklerde soyut varlık olarak geçse de, sevince ona ruh üflersin ve somut varlığa dönüşür. sevgili ortaçgil'de nasıl sevmişse artık, ne kadar güzel bir duyguyla bu şarkıyı yapmış bilmiyorum. ama o kadar yüksek bir sevgi durumu olmalı ki, ben ifade edecek cümle bulamıyorum. dante gibi ortasındayım ömrün, o kadar mutsuzum ki epeydir, intihar mı etsem, kalkıp bir çay mı demlesem diye gidip gidip geliyorum. tam bu sıkıcı ironilerle kendimi güldürmeye çalışırken, çok uzun zaman sonra radyo'da bu şarkı çıktı. ve dedim ki olum, bir üçüncü yol daha belki vardır. yani olsa ne iyi olurdu.
kadri kıymeti yeterince bilinmemiş, insanda dingin muhteşem duygular hissetiren muhteşem bir bülent ortaçgil şarkısıdır. tanrılar bir gün aşık ve mutluyken de dinlemeyi nasip etsin. evet bu kadar güzel bir şarkıyı aşık ve mutluyken hiç dinlemedim. hatta ben aşık ve mutluyken hiç şarkı dinlemiyor olduğumu son 3 senede nötr ve mutsuzken anladım. bir daha aşık ve mutluyken şarkılara ihanet etmeyeceğim. tabii bir de tekrar o ruh halinde olması kaldı da, şarkı dinleyip dinlememesini hesap ediyorum. ne geri zekalı bir ruh hali yaşadığımı da şimdi keşfettim. kusura bakmayın artık. benim çenem düşük, geyiğim pis ama şarkıya bir şans verin dinleyin. güzel şarkıdır.
Duyguların en gerçeği, en etkileyicisi, en inanılmazı ve en harika hissettirenidir.
Sevgi herhangi bir varlığa karşı duyulabilir. Bir insan beslediği hayvana, başka bir insan yaptığı yemeğe, bir başkası okuduğu kitaba, öbürü başka bir insana karşı besler bu duyguyu. Mutlu eder, tebessüm oluşturur yüzünüzde, güzeldir.
sevgi, en temel haliyle, sevilenin algılanan değerine gösterilen tepkidir. öz değere sahip olduğuna inandığımız şeye duyduğumuz minnettarlıkla severiz. bu "değerin"çekiciliğidir bizi büyüleyen.
insanın, kendisini çevresiyle birleştirecek ve aynı zamanda bir bütünlük ve bireysellik kazanma ihtiyacını doyuracak bir tek tutku vardır yalnızca: sevgi.
sevgi insanın kendi iç etkinliklerini tam olarak dışarıya dökebilmesine izin veren bir paylaşma, bir kaynaşma yaşantısıdır.
alışveriş üstüne dönen maddesel değerlerin en üstün değerler olduğu bir kültürde, insanlar arası ilişkiler de mal ve mülk pazarında geçerli olan yöntemlere göre gelişmektedir. oysa sevgi, sevilenin var olması için karşılık beklemeden gösterilen bir ilgidir. sevginin bedeli yine sevgiyle ödenir, altınla, parayla, herhangi bir nesne değil...