sene 1996. üniversitenin son yılı. ablamla birlikte bir evde kalıyoruz. ve evimizde telefon var. bu önemli bir şey. çünkü cep telefonu yok. internet'in adını okulda duyuyoruz arada.
yaz tatilini bitirip son sene için izmir'e geri döndüğümde başladı her şey. birisi sürekli arayıp, bir süre sesimi dinleyip, konuşmadan kapatıyordu. ilk başlarda umursamadım. sonra, belirli bir düzene göre devam ettiğini fark ettim. ve "alo alo" diyerek kapatmak yerine konuşmaya başladım. ilk başlarda "merhaba, konuşmayacak mısın?" gibi şeyler söylüyordum. sonra baktım konuşmaya niyeti yok, anlatmayı tercih ettim. o gün yaptıklarımı, düşündüklerimi, içimden geçenleri, hayallerimi. artık işlerimi ona göre ayarlar olmuştum. telefon sapığımla kurduğum monolog saatlerini kaçırmamaya çalışıyordum. sonra bir gün o da "merhaba" dedi. naif, güzel bir sesi vardı. ve konuşmaya başladık.
hayır bir film senaryosu yahut bir kitap konusu değildi bu. gerçek hayattı. aylarca süren çabanın ardından sevgili sapığım dile gelmişti. uzun uzun konuştuk, anlattık. lise sondaydı daha. karşıyaka'da oturuyordu. aramızda 4 yıl vardı. ben üniversiteyi bitirip izmir'i terk edecekken, o üniversiteyi kazanıp kim bilir nereye gidecekti.
sonra bir gün buluşmaya karar verdik. ama tek başımıza buluşmaya cesaret edememiştik. yahut o edememişti. "bir arkadaşını getirebilir misin?" dedi. "elbette" dedim. iki tane izmir'li kızla buluşmaya gidecekken yanıma bir tane adam bulmak, asla sorun olmazdı.
karşıyaka'da, çarşıda, bir sinemanın önünde buluşmaya karar verdik. o zamanlar cep telefonu yok. yani evden çıktıktan sonra, o saatte orada olman gerekiyor. bir yandan gidiyoruz, bir yandan da ekilme korkusuyla baş başayız.
ama ekmediler. geldiler. hala dün gibi aklımda bundan yirmi sene önceki o an. güzel gözleri, utangaç kaçamak bakışları. insanın çocuklarına anlatabileceği müthiş bir aşk hikayesi gibiydi.
