saatin on biri çalmasından sonraydı gördüm ev halkının dağıldığını birer birer bilmem soyunmaya mı gittiler bir zaman sonra hepsi uykudaydı
baba yaşamadaydı geçmiş zamanı bir pencere açık dururdu düşüncesinde bir kadın eşsiz elbiselerinin içinde ne uzun zaman sevmişti onu
çocukların derdindeydi anne biricik umudu çocuklarının çekirdeği değil mi onlar dünyanın dalmıştı bir derin uykuya öylesine
yaşanacak bir anın sevincinde genç kız balkonundan uzanır gibi sarktı yatağından gülümsedi durdu karanlık dünyasından başına gelecek cümle aşktan habersiz
evin erkek oğluna gelince bir çemberin peşinde buldum onu gelmez zannederek bu koşmanın sonu yaşadı bu oyunu kaderince
hepsi iyiydi, iyi ve rahat bir aileydiler koynunda gecenin kalplerinde asılı duran bir bilmecenin anahtarını almış götürüyordu bir at