başlık kendini süper tanımlıyor aslında ama elbette bir iki kelam ederek durumu açalım.
hemen herkesin başına birkaç defa gelmiş olan bu ani farkındalık bir şekilde kayıt altına alınsa, yüzlerine doğru gelen beyaz ışıkla sağ üst köşeye doğru bakan komedi filmlerindeki karakterlere benzeriz. uzun bir cümle oldu ama anladığınızı biliyorum sevgili dostlar.
bir işin, bir sohbetin, bir eğlencenin, bir mekanın ortasında insanı kavrar. bir an tam olarak ne yaptığınızı, neden yaptığınızı, ya da orada ne aradığınızı bilemezsiniz ve her şey çok ama çok saçma gelir.
bu bana da bir çok defa oldu, ama en saçması sanırım şuydu; dalış yaptığımız yıllar. psikopat gibi her hafta sonu ankara'dan kalkıp deniz kenarı bir yerlere gidip dalıyoruz devamlı. ama korkunç bir süreç, paldır küldür. pazartesi-cuma işe gidiyoruz, cuma akşam eve gelip koştur koştur hazırlanıyoruz, cuma gece dalış otobüsüne biniyoruz, artık yolu yapılmamış hangi yer varsa (o zamanlar kaş, datça yolları fena ötesi) langır lungur gidiyoruz, sabah uyumadan tekne, akşama kadar dalış, gece rakı balık iç iç iiç, sonra sabah tekne, akşama kadar dalış, akşam otobüse doluş, langır lungur dönüş ve sabah eve girip duş alıp (bazen o bile yetişmeden) işe gidiş.
bu acayip süreç epey bir devam etti. artık beynime olması gereken oksijenden fazlasını mı aldığımdan nedir -tüpten sömüre sömüre- bana bir haller olmaya başladı, ağırlaştım, mal mal etrafa bakıyorum falan.
neyse yine bir tanesine gittik, datça'dayız, dalışın da ikinci günü. teknede dediler ki, orfoz sürüsü geliyormuş besleyelim, içlerinde foto moto çekeriz. indik aşağı 9 metrede falanız, benim elimde migros torbasına sarılı bir ekmek var, hayvanlar gelmeden açmayalım diye sıkı sıkı bağlamışlar. bir süre sonra kendimi resmen dışarıdan gördüm, kayaya yaslanmışım, elimde migros torbası içinde tüm ekmek, salak salak bekliyorum.
sanki orfoz sürüsü değil de mecidiyeköy otobüsü bekliyor gibiyim, o nasıl salak bir görüntü, o nasıl saçma bir andı yareppim. işte bu hissi en yoğun yaşadığım andır benim sevgili dostlar.
bir de bu başlığı açarken şunu gördüm; aniden gelen yakışıklılık hissi ne güzel başlıklarımız varmış yaw, canlandırın buraları.
