training day ile şöhret volisini vurmuş yönetmen antoine fuqua'nın "biraz da boks hikayesi anlatayım" diye düşünerek çektiği, 90 küsur bölüm sons of anarchy senaryosu yazmış kurt sutter'ın senaryosunu yazdığı 2015 yapımı film. filmin hollanda'daki dağıtımcısı netflix'miş.
kemer sahibi bir boksör olan "billy hope"'un hayatını izleyeceksiniz. hayatını çekip çeviren "maureen" ile evli ve 12 yaşındaki "leila"'nın babası olan hope'un sportif başarı kaynaklı lüks yaşamına da gıpta ile bakabilirsiniz. filmin tek kırılma noktasından sonra bir rocky, bir james j. braddock ya da en azından bir creed hikayesi izleyeceğinizi zannedeceksiniz. bu çok tatlı tabii ama üzüleceksiniz. film boks filmi olarak pazarlanmış olsa da, toptan bir dramı anlatıyor ama bunu ibretlik "maggie fitzgerald" örneği kadar dolu dolu ve ayakları yere basan bir şekilde yapamıyor. filmin yan karakterlerinden biri 50 cent'ken ve müziklerinin büyük kısmını eminem yapmışken, tabii ki gettoyu övme hastalığı filmin önüne geçecek; başka ne olacağıdı? billy'nin tek ihtiyacının görgü kurallarını öğrenmek ve biraz entelektüel olmaya çalışmak olduğunu 12 yaşındaki leila bile görürken, siz halâ fondaki eminem'in "ben buraların kralıyım" mottolu şarkısını dinliyorsunuz. gerçekten çok başarılı bir derinlik bu, he ya.
sutter'ın kurgusu çoğu yerde baya kötü. birkaç olayın derinliğini, öncesini ve sebeplerini çepeçevre yazması gerekirken, billy'nin şimdiki hayatına yoğunlaşarak ilerlemeyi tercih etmesi filmi vasatın altına çekmiş. billy gibi gettolardan yükselip başarılar kazanmış floyd mayweather gibi devasa bir örnek varken, "dişlerim dökük, semtim varoş ama sor bakalım kaç param var" gibi mike tysonvari bir arabesk hikayeye yelken açmak bilinçli bir tercihten daha fazla ahmaklık içeriyor bence. eh, jake gyllenhaal'un başarılı dram oyunculuğu da, rachel mcadams'ın tek sahne için saatlerce tekrar çekmeye ikna olması da, forest whitaker'ın filmi vasat seviyede tutmaya çalıştığı gerçekçilik bonusu da bi' boka yaramıyor işte. kurgunun gerçekçiliği, oyunculukların filmi gerçeğe dönüştürmesini her zaman ezip geçiyor.
piyasada çok daha iyi boks filmleri var. "dram olsun, kan da göreyim, ağlayan insanlar da göreyim, aile faciasına da tanıklık edeyim, berbat bir senaryo içinde salya sümük ağlayan da ben olayım; bana bunlar yeter" diye düşünüyorsanız, açın izleyin southpaw'u. boks filmleri arasında isminin geçmesi bile tüylerimi diken diken ediyor benim.
not: southpaw, solak boksörleri tanımlayan bir tabirmiş. biraz argo, tabii ki bolca getto ağzı içeriyor. uydurma ve temelsiz de olsa, filmle dirsek teması var sayılır. ayrıca, billy rolünü eminem 8 mile'ın devamı şeklinde oynayacakmış ama albüm çalışmaları nedeniyle başrolden çekilmek zorunda kalmış. iyi ki olmamış, teşekkürler odin.