yetişkinliğin bir üst evresi olarak fiziki ve ruhsal değişiminin tamamlanması durumudur. ruhsal yaşlılık ve biyolojik yaşlılık olarak da terimlendirilir. her ülkenin nüfus oranlarına göre belirlenmiş bir yaş ortalaması var. farklılık gösterebilir. ülkemizde yaşam standardının iyileşmesi sonucunda 60 üzeri yaşlılık evresinin başlangıcı olarak kabul edilir.
Ayrıca en çok korku duyulan bir konudur da. özellikle yalnız kalma düşüncesinden dolayı, çocuklar birer yatırım olur. toplum heteroseksüel evlilik üzerine inşa edildiği için bu evlilik dışında bir hayat, bir yaşlılık dönemi tahayyül etmek olanaksızdır. Olanaksız demiyorum, olanaksızdır çünkü sistem bu şekilde yok ediyor. açıkça şunu diretiyor. "eşcinsel olmamanız için iyi bir gerekçe"
lgbti+ jargonuna bakacak olursak 20-25 arası genç, 25-40 arası yetişkin, 40-55 arası yaşlı, 55 ve üzeri yaşlılar yaşlısı olarak tanımlanır. bir de "eşcinsel hayatın bitiş yaşı 30'dur" derler. genç jenerasyonuna bakıldığında rahatlıkla belli bir yaş üzerinde olan lgbti+'leri dışlayabiliyor, örülmüş duvarın tepesine asıp sallandırabiliyorlar. böyle de acımasız olabiliyorlar. neyse bir gün anlarlar.
yaşlılıktan korkuyorum. korkum yalnız kalmaktan değil, korkum yaşımın ilerlemesi nedeniyle artan görme ve duyma bozukluğu. yaşlandığımda kör ve sağır bir nene olacağım. kısa bir süre de olsa yaşamın döngüsünü idame ettirebilmem için bir göze, bir kulağa, bir sağlam ele ihtiyacım olacak. ne olur ne olmaz diye ev almak yerine komşu almaya dikkat ediyorum. olur da evde ölürsem fark edilmem için kokunun yayılmasını gerek kalmadan, arada bir komşum ne yapıyor diye selam vermeye gelen komşular sayesinde çabucak fark edilmiş olacağım. böyle de güzel bir tarafı var umudun. annem vefat ettikten sonra kimsesiz kalacağımdan, olabilecek her şeyi düşünüyorum. sağlık da çok önemli. sağlığa ne kadar çok dikkat ederseniz o kadar yaşınıza rağmen dinç olursunuz. velhasıl hepimize yaşlı güzel günler nasip olsun.
Hayata karşı donanımlı ve bilgili ama zamansız olma durumu; tüm dersler alınmıştır, kısa yollar bulunmuştur ama artık kişinin kendi hayatı için birşey ifade etmiyordur bu yüzden bu bilgiler çocuklara veya torunlara nasihat ve anılar yoluyla aktarılır.
ölümden bizi en çok uzaklaştıran. öleceğimizi unutturan. ölüm sıramızı öyle arkalara atmıştı ki yaşlılık, ölümsüzlüğü tatmıştık. istesek de ölemiyorduk. o kadar yaşlıydık. diri kuvvetli ve sonsuz bir yaşam. evet o kadar yol gelmiştik ki bu yol artık hiç bitmezdi.
ebeveynlerinin kemik erimesine karşı ahşap çerçeveli cam kırılganlığına ulaşan kemikleri ve "ensemi kendim kesemiyorum. sen bi' kesiversen olur mu?" sorusunun odağındaki titrek ellerinin sonucudur. ölüm haricinde, ebeveyn yaşlılığından daha fazla insana koyan bir şey olduğunu sanmıyorum.
bayramda neredeyse 6 aydır bir arada uzun süre geçirmediğim, 2 ay önce ise ayak işlerini birkaç saat içinde hallederken birlikte zaman geçirebildiğim annemin, babamın ve anneannemin yanına gittim. 2 gün kadar kalabildim ama yaşlılıklarının bende bıraktığı etki çok derin oldu. pandemi başladığından beri insan içine karışmamaları adına, yürüme mesafesindeki marketinde bile kasiyer dahil 4-5 kişi bulunan bir yerde sürekli yaşadıkları için doğal hayatta hayatta kalma mevzularında uzman olmuşlar. kendi pırasalarını, baklalarını, karnabaharlarını, lahanalarını, marullarını falan yetiştirdikleri için ekonomik krizden de pek etkilendiklerini düşünmüyorum. sorun insanlarla etkileşim kurma noktasına geldiğinde ise, dışarıdan bakan herhangi bir insan, işte, yukarıda anlattığım yaşlılığın bir sonuç olduğunu gözlemleyebiliyor. biri kemik erimesi ellerini, belini ve ayaklarını büktüğü için hareket ederken zorlanıyor, diğeri kafasındaki 3 tel saçı kendi kestiği için gururlanıyor, öbürü diğerlerine küsmüş, aylardır odasından çıkmayan ergen çocuk tribini uzattıkça uzatıyor. bunu dış kapının mandalı olduğunuzda pek içinize atmıyor, "hayatta böyle ayrıntılar da var be" diyerek geçiştirebiliyorsunuz. ancak, birinci derece yakınlarınızın en sık görüşmeniz gerekenleri, aylar sonra bu durumda karşınıza çıkınca yüreğiniz parçalanıyor.
pandemi, özellikle yaşlıların kendilerini yaşlı hissetmelerini 2 kat hızlandırmış gibi geliyor bana. bunun dışında, hayatta kalma becerilerinin de aynı hızda geliştiğini düşünüyorum. "annem artık yaşlı bir insan" demek, insanın kendisine ayna karşısında bile söylerken zorlandığı bir cümle olmaya başlamasaydı, iyiydi.
