istanbul'da şişli'nin nişantası semtinde english high school for boys olarak beyoğlu'ndaki eenglish high school for girls'den daha sonra 1905 yılında sadece erkek öğrenciler için açılmıştır. 1979 senesinde anadolu lisesine çevrilmiş olsa da özellikle çocuklarının bu okulları tercih etmesini isteyen varlıklı ermeni ve yahudi kökenli ailelerin de uğraşı ile 90lı yılların sonuna kadar okulda köklü bir şekilde yabancı öğretmenler tarafından üst düzey ingilizce eğitim verilmeye devam edildi. ancak ilkögretimin 8 yıla çıkmasi ile beraber nişantası anadolu lisesi de raydan çıktı ve önceden kardeş okulu beyoğlu anadolu lisesi ile birlikte istanbul'un sayılı liselerinden biri iken alel ade bir okul haline geldi.
kuzenim ve ablam beyoğlu anadolu mezunu olduğu için ilkokul boyunca hayatımdaki en büyük hayalim bu okulun öğrencisi olmak idi ki bu da ne kadar vizyonsuz bir çocuk olduğumu kanıtlar. galatasaray'ı garantilemiş bir puan alarak bu okula girmem belki de en büyük hatam olmasa da hayatımda yaptığım ilk büyük hatadır. hayatımın 7 yılını verdigim, yabancı dillere karşı içimdeki müthiş kabiliyetsizlige rağmen kafama vura vura bana zorla ingilizceyi öğreten ve bana hayatta kazandırdığı tek şey yabancı dil olan bu okul kasvetli binasıyla hayatımı karartti. eşcinselliğimi ilk kabullenme aşamasında tamamen kabuğuma çekilip dış dunyaya çokca kendimi kapattığım bir dönemi simgelediği için 7 yılı bu okulda beraber geçirdiğim tüm arkadaşlarımı hayatımdan sildim.
istanbul'a geldiğimde ara ara ziyaret ediyorum. aslında son derece dışa dönük bir birey olmama rağmen kendimi kabullenme sürecinde bu okulda geçirdiğim içe dönük dönemi hatırlayıp bir daha asla öyle bir insan olmamak için.
bir de ahdım vardı, hayatimda ilk aşık olduğum adamı bir öğlen teneffüsü vakti kolundan tutup götürmüştüm. okuduğum sınıfları bir bir göstermiştim ve bahçesindeki manolya ağacının altında öpmüştüm. o nefret ettiğim ergenlik yıllarınıin tek simgesi olan okulu boyle gömdüm içimde. ne çocuklukmuş.