İngilizce tabiriyle comfort zone. İnsanın içinde kendini rahat hissettiği/yabancı hissetmediği bir evre.
kişisel gelişim kitaplarında örneğin sürekli “Konfor alanınızın dışına çıkın” falan deniyor ama bana kendi alanımda da konforlu olmadığımı hatırlatan tabirdir. Çıkıcam ama ulan yettiniz. Çıkıcam Ankara’dan, hawaii’ye yerleşicem. Gönderin vizemi.*
bir nevi güvenlik alanı, insanın en rahat ettiği yer. alışkanlıkları, alışkın olduğu her şey hatta; sosyal çevresi, işi, giyimi vs. tanımlaması zormuş. kendi açımdan açmaya çalışayım.
"comfort zone is a beautiful place but nothing grows there" sözü, hayat felsefemi özetleyen sözlerden biridir diyebilirim.
bütün türler gibi insan da rahatına düşkün bir tür. temel ihtiyaçlarımızı giderdikten sonra salma eğilimimiz çok yüksek. evlenir götü göbeği salarız, mesleğimizde bir noktaya geldikten sonra bu kadar yeter der kendimizi geliştirmeyi bırakırız, belli bir arkadaş grubuna alışıp yeni insanları tanımakla uğraşmayız vs. bir sürü insan tanıyorum, aynılıklar içinde karakteri lapalaşmış, yaşam enerjisi sönmüş, entelektüel olarak yerinde sayıyor. yeniye hevesini yitirmekle kalmamış, yeni olandan ödü patlar olmuş. sadece günü geçiriyor. yarın yine aynı iş, aynı şehir, aynı eş, aynı hayat. birbirinin fotokopisi binlerce konforlu gün. gerçek olan şu ki, gelişmek isteyen insan, rahatını bozmak zorundadır. bütün keyifli ve iz bırakan deneyimlerimin, comfort zone diye tabir edilen alanın dışına çıktığımda yaşadıklarımdan oluştuğunu idrak ettiğim günden beri düzenli olarak kendi rahatımı bozuyorum, normalde yapmayacağım işlere girişiyorum, bu arada "zorun ne, manyak mısın" diyenlere de gülüp geçiyorum.
ha tabi ki işler her zaman acayip yolunda gitmiyor, mutlu sonla noktalanmıyor. so what? rutine sıkışıp kalacağıma başımı belaya sokmayı tercih ediyorum açıkçası. böylesi çok daha eğlenceli. ve tek bir hayat var, denememenin pişmanlığı yapılan hataların acısından çok daha büyük.
aslında 20'li yaşlarımın başında da çoğunluğun tercih etmeyeceği çetrefilli yollara girmiştim; ama bunun sebebi diğer yolları beğenmeyişimdi. daha iyisini yapabilirim ya da bu şekilde daha çok gelişirim gibi idraklerle vermemiştim kararlarımı. sadece hayatın olağan akışını kendime uygun bulmamıştım. zaman geçtikçe fark ettim değişik ihtimalleri zorlamanın karakterime daha uygun ve keyifli bir tutum olduğunu; nihai aydınlanmam da sanıyorum 26-27 yaşlarıma tekabül ediyor. o gün bu gündür harbiden çok eğleniyorum. sürekli bir heyecan var, bir kafa patlatma var, tatlı bir yorgunluk var.
vardığım noktada artan bir ivmeyle sapıtmaya devam ediyorum, bakalım elimi attıklarımdan kaçı başarıyla sonuçlanacak.
not: konfor alanını bulduk da değiştirmesi kaldı diye düşünenler zaten konfor alanında değildir. bakınızı daha önce verilmiş; ama başlığa o kadar uygun ki ben de bırakmak istiyorum (bkz: il deserto dei tartari) konfor alanı o mudur bu mudur, ne zaman gidilir ne zaman kalınır şüpheleri olanlar tatar çölü'nü okumalılar. okumaya üşenenler için amme hizmetimiz de vardır: il deserto dei tartari/#249162
hatta düşündüm de şimdi, godot'yu beklerken de bu kapsamda önemli bir yapıt.
-gidelim
+gidemeyiz
-neden?
+godot'yu bekliyoruz.