Bu evler zehirlidir çünkü içinde barındırdıkları kişiler ne kadar masum, ne kadar iyi kalpli de olsalar, bir arada yaşayamamanın verdiği ortak bir mutsuzlukla zehirlenmişlerdir.
Ben de böyle bir evde büyüdüm, bunu eskiden söylemeye utanırdım. Ama artık sanırım utanmıyorum.
İnsana annenin ya da babanın beraber, ya da ayrı ayrı mutsuz olduğunu görmek bile yeterince zor geliyor. Tahammülsüzlük, sevgisizlik, anlayışsızlık da aynı şekilde. Hele ki bir de kardeşiniz de yoksa, ve tüm bunlara onların çocukları olarak tek başınıza tanık oluyorsanız.
Burada detayına inmek istemesem de oldukça uzun bir süre insan büyük sıkıntılarla baş edince, belli bir yaştan sonra artık mutluluk daha farklı bir anlam ve değer kazanıyor/muş.
Evdeki halinden tek mutlu kişi belki de kedimiz, bizi hayata bağlayan, çoğu zaman güldüren, ortak bir zaman geçirmemizi sağlayan tek canlı aslında :)
Umarım sizler bu evlerin bir parçası değilsinizdir, umarım böyle mutsuz evlerde hiçbir çocuk büyümez.