insanın üstüne karabasan gibi çöken, nefes aldırmayan bir his bu.
olabilirdim olamadım denenler, kaçan fırsatlar, "yok ya aslında sahip olduklarım da hiç fena değil ki" diye "ülkede liyakatsızlık hakim, tanıdığın olsa böyle olmazdı" diye kendini avutmalar vs. dön dolaş aynı yere varan bir sürü iç ses en sonunda birleşip koro halinde başarısızlık türküsünü söylüyorlar. çıkış? bulamadım henüz. vardır belki.
ilgi ve yeteneklerin uyuşmadığı yerde ortaya çıkabilir. yetenekler doğuştan gelip keşfedilmeyi beklerler. ilgiler ise zamanla oluşup belli bir yaşa değin değişkenlik gösterebilirler. ilgi duyulan alanda olası bir başarısızlık, bizi yeteneğin ilgi yönünde olmadığı sonucuna ulaştırabilir. ve bu türden bir başarısızlığın insana kendini tümden başarısız bir kişilikmiş gibi hissettirmesi muhtemel olsa da işin aslı öyle değildir. yönlendirmelerin, kendini tanımaların ve seçeneklerin sistem, toplum baskısı gibi sebeplerden sınırlandırıldığı ülkelerde başarısızlık ve mutsuzluk hissine kapılan insan sayısı yadsınamayacak derecede fazladır. bu ülkelerden biri de... şu düsturu benimsemek lazım "hiçbir şey için geç değil." zaten kısacık insan yaşamı acılar ve kaygılar içinde yitip giderken, bir de aslında sahip olmadığın başarısızlığa ağlanmanın bir manası yok. insan kendini bulmalı, keşfetmeli. ortalama düzeydeki her insanın karşılığını alacağı bir alan mutlaka vardır.
