annemle babama güncelleme gelmiş konudur. bugün konuştuklarımız:
annem: dün hastaneye gittim. küçük bir çocuk düşmüş kolunu kırmış, ağlıyordu acıdan. içim cız etti, küçücük yavru. sonra düşündüm, daha kol kırılınca bu kadar ağlıyor insan, ölmekten nasıl korkar. ama öleceğiz. keşke baban benden önce ölmese diye düşündüm önce, ne yaparım yalnız? sonra dedim, kızlarım var yalnız kalmam; ama onlar da ölecekler. sonra birden anlamsız geldi her şey. siz de öleceksiniz yani, ötesi yok.
babam girdi lafa: zaten doğduktan sonra bir insan her anını dört dörtlük yaşasa bile sonunda ölüm olan bir şey insanı mutlu etmez ki.
ben: e baba, siz bizi neden yaptınız o zaman?
babam: o zaman düşünemedik kızım, kusura bakma. size de eziyet oldu bu dünya biz düşünemedik diye.
annemle babam giderek daha süper insanlara dönüşüyorlar, valla bence yine de iyi ki doğmuşum galiba/sanırım. aşırı şanslıyım.